Serhij Żadan:

[WYDARZENIE ODWOŁANE] Internetowe spotkanie z jednym z najważniejszych ukraińskich współczesnych pisarzy. Zamieszkałym w Charkowie poetą i autorem takich powieści jak Anarchy in the UKR, Hymn demokratycznej młodzieży i Internat.

Spotkanie będzie dostępne na kanale YT MOK pod adresem https://www.youtube.com/user/MOKOlsztyn

Jak wiecie na najbliższy piątek zaplanowane było internetowe spotkanie z Serhijem Żadanem, rozmowa o literaturze i Ukrainie. Okoliczności, które zaskoczyły wszystkich sprawiły, że wydarzenie nie odbędzie się w zaplanowanym terminie. Jeśli tylko nadarzy się ku temu sposobność do przeprowadzenia rozmowy, na pewno dowiecie się o tym jako pierwsi.

Tymczasem Serhij Żadan z tomu „Antena”:

Trzy lata rozmawiamy o wojnie.
Nauczyliśmy się mówić o własnej przeszłości, wliczając wojnę.
Nauczyliśmy się budować swoje plany, ze względu na wojnę.
Mamy słowa, żeby okazać swój gniew.
Mamy słowa, żeby okazać swój żal.
Mamy słowa, żeby dać świadectwo swojej pogardzie.
Mamy słowa do przekleństw, mamy słowa do modlitw,
mamy wszystkie niezbędne słowa,
jakimi można opowiedzieć o sobie w czasach wojny.
To dla nas bardzo ważne, by mówić o sobie w czasach wojny.
Nie możemy nie mówić o sobie w czasach wojny.
Uważamy za niedopuszczalne myśleć o sobie.
Co rano rozmawiamy o wojnie,
Stoimy przed lustrem i rozmawiamy o wojnie.
Rozmawiamy z tym, kogo przed sobą widzimy.
Mądre słowa.
Mądre i przekonujące.
Mądre pytania,
mądre odpowiedzi.
Co rano przypominamy wszystkim o liczbie zabitych.
Po południu cieszymy się słonecznym rozbłyskiem za oknem.
Świeżą trawą, która przedziera się przez martwe kamienie.
A wieczorem znowu przypominamy wszystkim
o liczbie zabitych.
To dla nas bardzo ważne przypominać wszystkim o liczbie
zabitych.
To dla nas bardzo ważne, żebyśmy o liczbie zabitych przypominali
właśnie my.
To dla nas bardzo ważne, żeby o liczbie zabitych
słyszano właśnie od nas.
Nie zostawiamy nikomu szans.
Rozcinamy rzeczywistość ogrodowymi nożycami,
wystawiamy jej ocenę,
stawiamy niepocieszającą diagnozę.
Trzy lata wystawiamy oceny.
Trzy lata rozmawiamy, stojąc przed lustrem.
Można nie bać się stawiania okrutnych pytań.
I nie bać się otrzymywania niezręcznych odpowiedzi.
Tylko bardziej pewni siebie
mówią o tym głośno.
A mniej pewni – cicho.
Na liczbę zabitych to w każdym razie
nie wpływa.